“Yas değil isyan zamanı”

Uzman Çavuş Musa Somay… Birçok kişi ne ismini hatırladı ne de resmini değil mi? Hatırlatmak da bana düştü… Şırnak’ın Uludere ilçesi Gülyazı köyünde pkknın el yapımı patlayıcısıyla şehit düştü. 2 yavrusu babasız kaldı… Çözüm sürecinin ilk şehidiydi…

Günler – haftalar – aylar geçti… Çözüm süreci “buzdolabına” kaldırıldı… Kimilerine göre terör örgütü 2013 Mayıs’ına dönerse, her şey tekrar konuşulabilirdi… Kimilerine göreyse konuşacak bir şey kalmamıştı…

7 Haziran ile 1 Kasım dönemleri arasında; yani 2 seçim arası 167 güvenlik gücümüz şehit oldu. 1 Kasım sonrasındaki tabloysa daha vahim… Dün Van’dan aldık acı haberi… 6 askerimiz, evladımız vatan için kara toprağın bağrına düştü.

Yine bazılarına göre; 300 şehit verdik ama, 10 katı terörist öldürüldü… Kıyas bu… Yapan belli… Yani ona göre; terörle mücadele başarılı şekilde ilerliyor… Hak mı bu? Adalet mi bu? İnsanlık mı bu? Terörle mücadele nasıl böyle bir kıyasla vatandaşın karşısına getirilebilir?

Onu da geçtim; birkaç yıl öncesine kadar şehit haberi geldiğinde sokaklara dökülürdü Türk insanı… Neredesiniz şimdi? Neden sokağa çıkıp haykırmıyorsunuz tepkinizi? Bu kadar şehit haberinin gelmesini normal mi karşılıyorsunuz? Hiç mi içiniz acımıyor? Hiç mi vicdanınız sızlamıyor? Hiç mi sesiniz çıkmıyor? Dilsiz şeytan mı oldunuz hepiniz?

Rahmetli Muhsin Yazıcıoğlu ne demişti: “şehit vermekten daha acı bir durum varsa; o da şehit vermeye alıştırılmış bir toplum olmaktır.” ve maalesef Türkiye alışan – alıştırılan bir toplum oldu. Allah şehitlerimize rahmet eylesin…

Ailelerine sabırlar versin… Milletimizin sonunu hayreylesin…